Hoe ga ik om met de huidige situatie?

Lockdown, quarantaine en corona: de termen zijn inmiddels ondenkbaar in de huidige samenleving. Het was best een harde klap, al zeg ik he...

Lockdown, quarantaine en corona: de termen zijn inmiddels ondenkbaar in de huidige samenleving. Het was best een harde klap, al zeg ik het zelf. Inmiddels zit ik zelf al ruim anderhalve maand thuis en heb ook ik soms last van muren die op me afkomen. Hoe ik het toch dragelijk houd, lees je in deze update.

Sinds begin maart zit ik thuis
"Maar huh, de lockdown ging toch pas midden maart van kracht?' Klopt, maar na de carnaval werd ik zelf ziek. Of het daadwerkelijk corona was weet ik niet, maar ik weet wel dat het geen uitzondering is dat ik jaarlijks na carnaval ziek word. De twee dagen na het leukste feestje van het jaar ging ik nog naar kantoor, maar daarna stortte ik echt in. Na een weekend flink bijslapen en verplichte bedrust was ik  - volgens mij - nog één of twee dagen op kantoor, maar daarna werden de eerste gevallen van het virus al bekend. En die waren precìes rondom Tilburg, waardoor mijn werk (dat ook in Tilburg zit) al wat eerder maatregelen moest treffen. Het was veiliger voor mij om thuis te blijven, ook omdat ik nog steeds met een vervelende kriebelhoest zat waar ik maar niet vanaf leek te komen. Het voelde ergens wel krankzinnig om wegens 'slechts' een verkoudheid thuis te zitten. Iets waarbij ik normaal gewoon steevast door zou werken. Dit leidde er uiteindelijk toe dat ik al vanaf begin maart thuis zat, en dat ik zelfs mijn 26e verjaardag (10 maart) waar ik jaarlijks zo naar toeleef, thuis heb moeten doorbrengen. Gelukkig heb ik het daarvoor nog goed kunnen vieren met een lunch en 's avonds een feestje bij mij thuis, en kon ik de dag zelf nog een hapje eten met mijn vriend.



En toen werden de maatregelen zwaarder...

Het weekend erop had ik nog een tripje naar Parijs gepland staan samen met mijn vriend. Ondanks dat ik eerst de ernst van de situatie nog niet zo zag, werd het precies in dat weekend wel wat meer zichtbaar. Er waren meer besmettingen, en ook de eerste overledenen werden gemeld. We waren daarnaast op het nippertje vertrokken uit Parijs, want Frankrijk ging slechts één dag later in totale lockdown en ook de horeca had al een dag eerder besloten om te sluiten. En geloof me, ik heb Parijs nog nooit zò verlaten gezien. Ook in Nederland - we waren zondagavond nog onderweg - werden er zwaardere maatregelen getroffen, zo lazen we via de nieuwsapps. Vanaf toen werd thuiswerken voor iedereen verplicht. In de eerste weken had ik het druk, en was het verleidelijk om 8 uur achter elkaar achter mijn laptop te spenderen. Inmiddels is dat helemaal gedraaid, en hoewel ik echt wel gewend ben aan de situatie heb ik ook echt dagen ertussen dat er niets uit mijn handen komt en ik blijf staren naar mijn laptop. Ach, ik denk maar zo: 'iedereen heeft goede en minder goede dagen.'



Weer naar buiten
Na die eerste twee/drie weken binnen hangen merkte ik dat ik vaker en sneller moe werd, en dat het echt belangrijk is om even een frisse neus te gaan halen. Ik heb blokjes in mijn agenda gepland om mezelf naar buiten te slepen, maar gelukkig werd dat steeds makkelijker doordat het zonnetje zich steeds meer liet zien. Lekker buiten borrelen, in de zon zitten en een tijdschriftje lezen. Het zorgt bijna voor een (misplaatst) vakantiegevoel, maar toch probeer ik er zoveel mogelijk van te genieten zolang het nog kan. Voor je het weet zitten we namelijk weer wél elke dag op kantoor en ben je blij als het eindelijk vrijdag 17.00 uur is.



Toch merk ik wel dat er nog steeds dagen tussenzitten waarop ik te weinig geprikkeld raak, en dan kan ik echt helemaal uit m'n humeur raken. Dan word ik chagrijnig, geïrriteerd, maar vooral doodmoe. En dit kan soms ook onbedoeld invloed hebben op mijn omgeving. Wat mij het meest bezighoudt is denk ik dat alles zo uitzichtloos is. Wanneer kunnen we weer dagjes weg, een keer lunchen of uit eten, een festival bezoeken of op vakantie? (en dat laatste heb ik vorig jaar al overgeslagen in verband met de aankoop van mijn huis, wat het extra pijnlijk maakt). Vragen die voorlopig nog onbeantwoord blijven, en waar ik af en toe echt van kan (en mag) balen als blijkt dat er wéér dingen gecanceld worden. Het leven is een stuk beperkter, en hoewel ik er erg van kan genieten om leuke dingen in het vooruitzicht te hebben, is het nu leven van dag tot dag.



Veranderingen in huis
Iets anders dat me bezighoudt en me zelfs al wat slapeloze nachten heeft bezorgd, is mijn huis. Ik heb het er prima naar mijn zin, maar nu ik vaker thuis zit, zie ik alleen maar dingen die ik anders wil. Ik heb natuurlijk heel weinig vrij 'genomen' om mijn huisje af te maken en heb vooral veel dingen tussendoor gedaan en nu beginnen de lege hoekjes en muren me steeds meer op te vallen. Maar wat ik ermee wil? Dat is precies het gene waar ik maar niet uitkom. Keuzestress noem ik het. Ik heb al nieuwe salontafels, maar het lijstje lijkt steeds langer te worden: nieuwe binnendeuren, gordijnen boven, accessoires voor de slaapkamer, iets voor op de overloop, nieuwe nachtlampjes, een kastje voor in mijn slaapkamer, nieuwe lampen beneden, een ander tv-meubel en misschien wil ik alsnog mijn keukenkastjes beplakken met folie zodat het er minder 'grijs' uitziet... en zelfs dan kan ik nog wel 20 dingen opnoemen. En dat zorgt soms voor best wat frustratie, waardoor ik mezelf er weer even aan moet herinneren dat ik dingen één voor één moet oppakken, in plaats van alles tegelijk. Ik woon er immers nog niet eens zo heel lang en moet mezelf niet 'dwingen' om het nu al perfect te hebben. En tja, soms doe je nu eenmaal aankopen waar je wat minder blij mee bent en die je nu al wil vervangen. Misschien is dit huisje pas eind dit jaar helemaal naar mijn zin, wie weet.



En het bloggen dan?
Als afsluiting van deze blogpost nog even iets anders: het bloggen. Want voordat er gisteren een post met foto's van Parijs online kwam, was het laatste teken van leven op mijn blog de brief aan 2019. Eindeloos lang geleden dus. Ik kan er niet goed mijn vinger op leggen waarom ik voor het eerst in jáááren mijn blog zo naar de achtergrond heb verschoven, maar ik denk dat mijn energie en focus volledig lag op mijn werk, mijn huis en mijn relatie. Ik kon het 's avonds echt niet meer opbrengen om achter mijn laptop te kruipen. Soms mis ik het wel hoor, om lekker foto's te maken, creatief bezig te zijn en het resultaat ervan te laten zien op mijn blog. Want hoe je het ook wendt of keert, dit kleine stukje internet voelt toch nog steeds een beetje als mijn levenswerk van de afgelopen jaren. Maar alsnog wil ik het mezelf niet 'opleggen' om het weer volledig op te pakken. Ik heb het heel lang met heel veel plezier gedaan, en merk dat ik er gewoon stukken minder energie uithaal dan voorheen. Gelukkig zitten er dus alsnog momentjes bij dat ik die energie wél heb, dus helemaal weg zal ik nooit zijn :-)

Hoe ga jij om met deze periode?

Related posts

4 reacties

  1. Leuk om dit allemaal te lezen, kijk anders even op enjoy21.com voor je gordijnen. Zij hebben een super service en de prijzen zijn enorm fijn! Hier komen ook onze gordijnen vandaan, bij de kwantum waren we meer kwijt. Verder heb ik ook nog een aardig lijstje, een hordeur beneden, overkapping moet nog dichtgemaakt worden, nog een lamp op mijn voorste slaapkamer, plisse ophangsysteem in twee kamers haha.. dus ook nog plannen genoeg.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Leuk om te lezen Daphne. Ik ben zelf ook jarig geweest begin april en het is inderdaad heel anders dan normaal. Wat een leuke tafel heb je in huis.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik herken het heel erg, de weinige prikkels, niks uit je handen krijgen, vreselijk. Gelukkig voor mij gaan de basisscholen over een paar weken weer over, wat betekent dat ik weer kan gaan werken. Iets om naar uit te kijken scheelt al een hele hoop.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Heel herkenbaar allemaal! In het begin ging het thuis werken mij ook goed af, maar snak nu toch echt naar kantoor. Ook ik krijg op sommige dagen amper wat gedaan. Daar ben je ook mens voor! En wat bijzonder, Parijs bijna helemaal uitgestorven. Jullie zijn inderdaad net op het nippertje terug naar NL gegaan!

    BeantwoordenVerwijderen