Mijn persoonlijke verandering

"Je bent veranderd!" of "Je bent zo spontaan!", zijn dingen die ik het afgelopen jaar steeds vaker gehoord heb en nog ...

"Je bent veranderd!" of "Je bent zo spontaan!", zijn dingen die ik het afgelopen jaar steeds vaker gehoord heb en nog steeds wel eens naar me toe geworpen krijg. Ik, het introverte, stille en vooral verlegen meisje van een paar jaar geleden, is 180 graden gedraaid. Vandaag wil ik terugblikken op deze verandering in misschien wel één van mijn meest persoonlijke artikelen allertijden.

Bang om gesprekken te voeren met onbekende mensen, geen grote, risicovolle stappen durven zetten en urenlang piekeren: dit is eigenlijk precies hoe je mij een aantal jaren geleden kon omschrijven. Gek eigenlijk, want hoe leuk ik (bijvoorbeeld) het ontmoeten van nieuwe mensen in mijn huidige leven ook vind, toch kon ik er destijds helemaal geen plezier aan beleven en keek ik tegen sommige dagelijkse taken waarbij 'contact' centraal stond zelfs op. Ik was verlegen, had soms zelfs last van bel-angst, en ook het solliciteren naar baantjes stelde ik liever uit. Ik was overal altijd maar 'de stille' en kan me zelfs nog herinneren dat iemand me ooit vertelde dat ik me vaak op de achtergrond bevind en daarom 'onopvallend' ben. Tja, alsof ik dat zo had gewild.

Maar hoe kwam dit dan eigenlijk? Was het onzekerheid? Of lag het aan het feit dat ik bang was voor rare blikken, afwijzing of onbegrip? Of lag het juist aan dat anderen in mijn omgeving van nature zoveel spontaniteit en enthousiasme in zich hadden? Tot op de dag van vandaag heb ik hier nog steeds niet één specifiek antwoord op en had ik toen geen idee waarom ik niet gewoon alles kon laten gaan en kon leven zoals 'de rest' dat deed. Vooralsnog hield ik wel van dat veilige, vertrouwde en bovenal stabiele gevoel. Daarnaast had ik bijvoorbeeld - in tegenstelling tot mijn klasgenootjes of vriendinnen - nooit aspiraties om naar het buitenland te gaan, op kamers te wonen of meerdere activiteiten te ondernemen om het schoolleven leuker te maken. Nog zo'n ding waar ik me wel eens aan stoorde in mijn persoonlijkheid en waarbij ik het gevoel had dat ik me er constant voor moest verantwoorden. Wel had ik gedurende mijn HBO-tijd (gelukkig!) twee ontzettend leerzame stages, die denk ik voor een groot deel voor mijn persoonlijke verandering hebben gezorgd.

Bij mijn eerste stage werd ik meteen compleet in het diepe gegooid. Ik moest zelf initiatief tonen (man, wat vond ik dat eerst als typische 'kat uit de boom-kijker' eng!), dingen oppakken waar grotere verantwoordelijkheid voor nodig was en zelfs op sommige momenten 'brutaal' zijn op een professionele manier. Ik trad stapje voor stapje meer uit mijn comfort zone, ging gesprekken aan met mensen en kreeg te horen dat ik het niet eens zo slecht deed. Opmerkelijk, want ik voelde me al die tijd helemaal niet zo onmisbaar als andere collega's. Ik leerde steeds weer nieuwe mensen kennen, durfde meer en kon me meer laten gaan op feestjes en sociale gelegenheden, maar alsnog merkte ik dat ik soms nog wel eens dichtklapte. Alsof ik nog steeds die introverte persoonlijkheid had, met zo nu en dan extraverte trekjes - in sommige situaties stil en verlegen, maar in andere situaties de grootste levensgenieter en durfal ooit.

Vooralsnog bevond ik me naar mijn idee altijd nog wel op hetzelfde level, maar mijn laatste jaar op het HBO en alle afstudeerdrama gooiden roet in het eten: in één klap voelde ik me weer ontzettend onzeker. Ik kon het allemaal toch niet aan, was gedoemd om te falen en elke keer zakken voor mijn scriptie bevestigde dit ook. Toch vocht ik terug, en met behulp van heel veel mensen om me heen was ik vastberaden het te halen. Ik had daarnaast door de maanden heen het gevoel dat het piekeren en de bangheid om tegen onbekenden te praten al een heel stuk minder werd, mede dankzij baantjes in kledingwinkels en de horeca waarin ik eigenlijk constant in contact was met mensen. Ik haalde er zowaar energie en blijdschap uit, in tegenstelling tot hoelang ik wel eens moest bijkomen als ik een avond had geborreld of gekletst in een grotere groep mensen.

Vanaf het moment dat ik slaagde, ging er een wereld voor me open. Ik had geen verplichtingen meer, maar toch voelde het ook een heel stuk minder stabiel als 'eerst.' Pretty scary. Gelukkig verveelde ik me - in tegenstelling tot wat veel mensen dachten en verwachtten - geen moment en plande ik de maanden erna propvol met héél veel leuke dingen; ik begon te merken dat ik me door al deze sociale gelegenheden, feestjes, lunches en dagjes winkelen echt energieker begon te voelen. Energieker dan ooit zelfs. Ik werd steeds minder bang om op mensen af te stappen, toonde initiatief, vond solliciteren niet eens zo erg, kreeg beetje bij beetje een soort 'schijt aan wat mensen denken'-mentaliteit en leefde het leven waar ik vroeger bij anderen zo tegenop keek.

Nu, tot op de dag van vandaag, gaat het nog steeds zoveel beter. Ik ben trots op deze verandering. Ik haal een immens grote hoeveelheid energie en geluk in contacten met andere (en nieuwe!) mensen, kan dagen (soms zelfs maanden) uitkijken naar als ik afspreek met vrienden en vriendinnen en kan daarnaast ontzettend genieten van goede gesprekken en small talk, lekker buiten de deur zijn en (onverwacht) gezellige dagen. Ik ben zelfverzekerder dan ooit - en grappig genoeg krijg ik ook die opmerking heel vaak - en merk dat ik mezelf helemaal niet meer zo op de achtergrond plaats als voorheen. Als mensen tegen me zeggen dat ik spontaan ben, krijg ik een glimlach op mijn gezicht. Niet eens zo zeer van verlegenheid, maar omdat ik me ook daadwerkelijk zo voel.

Tegen mijn lieve verlegen en introverte medemensen die strugglen met 'meer dingen durven' kan ik alleen maar zeggen: geef het tijd! Ook ik kan nog wel eens compleet dichtklappen in een situatie, of kan weglopen als ik het ergens toch niet naar mijn zin heb. Maar ik heb ook ontdekt hoe het wèl kan, en dat het ook helemaal niet erg is als je je een keer ergens niet helemaal 100% lekker bij voelt. Puur door alles van me af te zetten en vooral stil te staan bij de situatie waarin ik mezelf op dat moment bevind. Het heeft ook bij mij een tijd geduurd voor ik mijn horizon verbreedde, voor ik mezelf wat actiever ging opstellen en voordat ik bij sommige gelegenheden - of dat nu werk- of sociaal gerelateerd is - de stoute schoenen aantrok.

Maar gelukkig ben ik in ieder geval al een heel stuk wijzer over deze (best grote) verandering: Ik geniet, ik lach, ik ontdek, maar bovenal: ik ben gaan léven.

Related posts

10 reacties

  1. Ik ben zo trots op jou! Ik had het ook nooit van jou verwacht, zo verlegen. Welk verlegen meisje gaat nou in der eentje naar Parijs toe naar een meisje die ze nog nooit in het echt heeft gezien en samen een bed deelt?! You did it girl en daar mag je ontzettend trots op zijn! <3

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wauw wat super goed! En wat een mooi artikel, ik heb het met veel aandacht zitten lezen, wat ontzettend mooi dat je door je stages uit je comfort zone bent gegaan. Ik ben zelf altijd extravert geweest maar door mijn stages in de psychiatrie ben ik mondiger geworden (op het gebied van voor jezelf opkomen) en heb ik geleerd om stevig en zelfverzekerd in je schoenen te staan.
    You go girl!
    Liefs,
    Evelien

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Knap! Herkenbaar, ook. Die telefoonangst heb ik zelfs nog steeds een beetje, al gaat het steeds beter en dóé ik het nu gewoon. Op het werk moet ik trouwens wel; ik kan moeilijk de telefoon gewoon laten rinkelen, haha.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat mooi om te lezen zeg!! Je mag trots zijn op jezelf X

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat een mooi artikel! Heel herkenbaar ook, ik ben hier ook steeds meer in aan het groeien, al ben ik er nog lang niet!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat heb je dit artikel prachtig geschreven! Ik had het eigenlijk helemaal niet echt achter je gezocht dat je introvert was. Zolang ik je ken ben je altijd superspontaan en enthousiast geweest! Ik ben in elk geval heel erg trots op je <3 ik zou zeggen: blijf lekker zo doorgaan met leven, hihi!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Bang om gesprekken te voeren met onbekende mensen, geen grote, risicovolle stappen durven zetten en urenlang piekeren: dat stukje herkende ik ook in mijzelf en ik zeg herkende , omdat ik nu ook echt heel erg veranderd ben. Je word steeds ouder en de ene mens is anders als de andere mens, maar ik vind het super goed van je dat je hierover schrijft.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Goed geschreven artikel Daphne! Ben trots op je <3 Eigenlijk had ik niet eens van je verwacht dat je zo introvert was, als ik al die gezellige fotootjes voorbij zie komen op je blog. Ik kan mij namelijk ook goed herkennen in dit artikel. Was altijd het stille en verlegen meisje. Altijd de kat uit de boom kijken. Maar ook door mijn stages en bijbaantjes ben ik een stuk ''socialer'' geworden. Het is inderdaad een kwestie van het de tijd geven. Ik denk ook dat het iets is waar je overheen groeit, maar alleen wel als je er zelf wat aan doet! :)

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wat een mooi artikel! Heel fijn om te lezen dat het nu totaal anders is. Ik denk ook dat stages en bijbaantjes daar echt heel goed bij kunnen helpen! Toen ik op mijn 16e m'n eerste bijbaantje had merkte ik ook dat ik daardoor veranderde, een eerste stap in de goede richting zeg maar! Nu ik in de nachthoreca werk moet ik wel contact hebben met veel mensen en ook veel collega's haha, vroeger zou ik dat vast enorm eng hebben gevonden maar nu is dit het leukste wat er is :D Maar met sommige dingen ben ik nog steeds wel terughoudend hoor. Een jaar naar het buitenland bijvoorbeeld haha. Ik heb best snel last van heimwee!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Wat heb je dit mooi verwoord en omschreven ik vond het ook altijd doodeng om in het diepe te worden gegooid maar ik sta nu overal een stuk nuchterder in!

    BeantwoordenVerwijderen