"Vakantie? Nee, verder aan mijn scriptie!"

Hoewel iedereen nog volop vakantie viert en ik bedolven word met foto's van zonnige oorden en heerlijke cocktails, is alle pret voor mij helaas flink verminderd. Nadat ik mezelf nog de rest van de week vakantie gunde toen ik terugkwam uit Valencia, werd het vorige week toch echt tijd om alle moed te verzamelen en mijn scriptie weer eens te bekijken. Samen met alle kritiek heb ik inmiddels al meerdere pogingen gewaagd.

Dat ik 17 augustus niet meer zou gaan redden had mijn examinator alle gelijk in. Het idee dat alles letterlijk volgende week maandag af moet zijn had er bij mij voor gezorgd dat ik echt onder een steen zou moeten leven, en dan nog was het mission impossible geweest. Tot nu toe is het nog maar wat lastig om motivatie te vinden, en als ik het eenmaal heb gevonden is er juist weer wat anders wat tegenwerkt: concentratie.

Want ja, hoe je het ook wendt of keert: het is niet leuk als iedereen zorgeloos leuke dingen kan doen en jij degene bent die in een kamer met een te hoge temperatuur achter je laptopje zit. En als ik dan de deur uitga voor een lekkere lunch, een avondje stappen of een middagje bij mijn vriend, voel ik me meteen ontzettend schuldig. Ik heb namelijk met mezelf de belofte gemaakt dat ik vanaf 4 augustus iedere dag eraan zou zitten. Hoe lang per dag? Nou, tot nu toe is het eigenlijk 'hoe lang ik het volhield' geweest.

En ik kan nu wel een blogje gaan typen over hoe rot het is dat mijn concentratie zo tegenwerkt, hoe vervelend het leven is dat ik zoveel dingen moet opgeven voor iets waar ik echt tegenop zie en dat ik het liefst wil dat alles erop zit, maar ik weet dat dat nu toch niet meer gaat helpen. Ja, ik heb al gemerkt hoe moeilijk het is en ja, alle kritiek 20 keer lezen en de vergelijking maken met mijn scriptie-tekst is vermoeiend, maar het zal toch echt moeten. 30 september is de geijkte datum waarop ik alles opnieuw inlever en man, ik ben er nu al als de dood voor. Het klinkt nog zo ver weg, maar het is echt voorbij voordat ik het weet.

Maar laten we het positief bekijken: ik verveel me in ieder geval de hele vakantie niet (iets waar ik vorige vakanties nogal last van had). En daarbij zijn de keren dat ik buiten de deur ben stiekem wel een beetje een verademing. Maar dat schuldgevoel steeds, bah. Tuurlijk mag ik mezelf ook wel rust, pauze of vakantie gunnen, en mezelf opsluiten om aan 'dat ding' te werken gaat toch niet lukken.

Gelukkig gaat al het werk zeker niet voor niets zijn: ik ga werken naar een doel omdat ik het absoluut wil halen. Ik wil slagen, ik wil feest kunnen vieren zoals de rest dit over twee weken ook gaat doen, ik wil een gat in de lucht springen, ik wil huilen van blijdschap en ik wil ook dat ene blogje typen met een graduation-cap op mijn hoofd en een fles champagne in mijn hand. En die zal er komen, ik weet het zeker!