Ergens word ik altijd heel melancholisch als ik na ga denken over hoeveel er eigenlijk in 10 jaar tijd is gebeurd. Twee opleidingen afgerond en daarmee twee diploma's behaald, begonnen aan mijn tweede baan, mijn eerste huis gekocht, een paar mooie reizen gemaakt, vriendschappen verloren én nieuwe vriendschappen gesloten, gebroken harten doorstaan én weer liefde gevonden, en zo kan ik nog wel even doorgaan. 

Hoewel ik altijd dacht dat het leven vanaf 30 een stuk serieuzer zou worden en dat ook een vreselijke verandering zou zijn, valt het in werkelijkheid allemaal wel mee. Neem nu de losbandige 'begin twintig'-jaren. Ik stond vrijwel wekelijks in de kroeg en ook voor een festival draaide ik mijn hand niet om. Gezond eten kende ik amper en ook bewegen schoot erbij in toen ik aan mijn master aan de Universiteit begon. Inmiddels kan ik zeggen dat ik nu op mijn 30e fysiek sterker ben dan ooit. Dankzij mijn keuze om 3 jaar geleden te gaan sporten heb ik een gezonde levensstijl helemaal omarmd en ben ik blij met de progressie die ik iedere maand boek. Ook heb ik de keuze gemaakt om vrijwel geen alcohol meer te drinken en dat bevalt me enorm (ik heb zóveel meer aan mijn weekend!) Dit wil overigens niet zeggen dat ik nooit meer ongezond doe of mag doen, maar het cliché is zeker waar: balance is key.

Of wat dacht je van vriendschappen die eigenlijk meer energie kostten dan dat ze opleverden? Waar ik mezelf in mijn twintigerjaren heel lang kon vasthouden aan vriendschappen die eigenlijk niet goed voor me waren (want: hield ik dan wel genoeg vrienden over?), hecht ik nu zóveel meer waarde aan mensen die dezelfde energie aan me teruggeven. Dat maakt het nog steeds helemaal niet makkelijk om vriendschappen te beëindigen, maar toch heb ik liever 5 hele goede vrienden om me heen dan 20 'vrienden' van wie ik me constant afvraag of het vriendschapsgevoel wel wederzijds is.

Ik merk ook dat mijn gevoel van FOMO de laatste jaren is verminderd. De tijden dat ik langer bleef op een feestje omdat ik anders dacht dat mensen me saai vonden, zijn echt voorbij. Ik durf nu steeds makkelijker voor mezelf te kiezen en als ik naar huis wil, dan ga ik gewoon; ongeacht wat een ander daarvan vindt. Ook hoef ik niet meer zoveel mogelijk festivals af te gaan. Sterker nog, ik heb inmiddels al best wat festivaltickets verkocht en was achteraf blij dat ik er niet tegen mijn zin in hoefde te staan. Nu kies ik hooguit nog een paar festivals per jaar uit die ik het écht waard vind, en geniet daar dan extra van. Daarnaast ben ik me ervan bewust dat mijn interesses nu eenmaal zijn veranderd. Het hele feestbestaan is überhaupt niet meer (altijd) voor mij weggelegd. Ik geniet nu veel meer van een lekkere lunch of uit eten gaan, een sportieve activiteit, een museum bezoeken of rondstruinen in een stad.

Tot slot het hele 'samenwonen, trouwen, kinderen'-verhaal. Ja, ik ben me er zeker van bewust dat mensen van mijn leeftijd óf zelfs jonger die drie boxjes al hebben afgetikt. Maar ik weet nu ook dat iedereen hierin zijn/haar eigen tempo heeft. Ik heb de afgelopen jaren een aantal relaties gehad die niet goed voor me waren en merk dat ik heel erg in de ontdekkingsfase zat van wat ik nu wilde en wie ik zelf was in een romantische relatie. Ik bouw nu liever eerst een goede, stevige basis op voordat ik aan vervolgstappen denk. Gelukkig ben ik nog voor mijn dertigste in een hele fijne en liefdevolle relatie gestapt en weet ik dat de rest vanzelf komt. En wie weet ook niet: in beide gevallen is dat helemaal oké. In de tussentijd probeer ik me zo min mogelijk aan te trekken van de verwachtingen die 'de maatschappij' van een dertiger heeft. 

Ik sluit af met de wijze woorden:
"When we are younger, we are exploring many things. At this age, we are still exploring, but we are more selective, and we invest time in the things we like most."